kwiecień – czas przewracania wszystkiego do góry nogami

To  nie był remont z tych zaplanowanych, przemyślanych i przygotowanych tak, jak zapewne do tego rodzaju rzeczy podchodzić się powinno. Ot, zadział się po prostu, od słowa do słowa, z dnia na dzień. Czyli po mojemu. Jak to śpiewa Mela Koteluk: "Gdy inni łakną ładu, mnie stabilizuje chaos". Ten chaos osiągnął kwietniową porą swoje apogeum, każąc bliskim mi Ludziom złapać się za głowy, a co poniektórym – i wymownie w nie puknąć. Mimo to niewzruszenie wierzyłam, że w tym szaleństwie jest metoda, bo dopóki nie pozbędę się ceglastej wykładziny i niebieskiej glazury, nie poczuję się tu dobrze. Resztki skutych kafli nie omieszkały się za to zemścić, wylatując z wiadomo czyich rąk i wyrąbując na odchodnym dziurę w świeżo położonych panelach. No dobra, dziurkę, którą przeżywałam przez pierwsze trzy dni, żeby na czwarty oczywiście przestać ją zauważać. Łosoś na ścianach nie chciał się poddać bez walki, ale w końcu spacyfikowałyśmy go bielą. 'Marmurkowe' podwieszane sufity podzieliły los kafli, a ja wygrałam tym samym kilka centymetrów wysokości w tym swoim, jak je przekornie nazywam, Hobbitowie. Biorąc pod uwagę krzywizny ścian i podłóg, mój blok z powodzeniem mógłby wystąpić w serialu "Alternatywy 4". Administracja orzekła, że odpadający z balkonowego sufitu tynk życiu nie zagraża, wobec tego odpadać musi do przyszłego roku, bo w planach remontowych na 2015 mojego pionu nie ma. Ogródka nie robić, podłogi też nie, bo przyjdą i zniszczą – usłyszałam. Zresztą, i tak nie miałabym kiedy, zajęta usuwaniem pyłu zewsząd, co koniec końców zajechało odkurzacz i prawie pralkę. 

Aż przyszedł taki dzień, kiedy książki mogły opuścić wannę i ułożyć się w stosy pod ścianą. Kiedy dało się wejść do kuchni i skończyło się zamawianie pizzy. Rzeczy powoli zajmowały swoje miejsca. Przejaśniło się. Zapytana, czy chcę, żeby moje nazwisko widniało w spisie lokatorów na domofonie, poprosiłam o zostawienie pustego miejsca. "To postawię kropkę, bo coś tam być musi" – powiedziała pani ze spółdzielni. I rzeczywiście, tak zrobiła. Poczułam się, jakby w tym miejscu właśnie czas zatoczył koło – kiedy byłam dzieckiem, bliscy mówili na mnie "Kropka".

 

Polubiłam wieczorne zerkanie znad laptopa do mieszkań sąsiadów z przeciwka. A zaczęło się od młodej mamy tańczącej z dzieckiem na rękach. Na kanapie klaskał i kiwał się do rytmu, jak przypuszczam, tata malucha. Kiedy ona zmęczona padła, przejął dziecko i tym razem on ruszył w tany wokół pokoju. Cudowny obrazek, jak 
w niemym kinie. A potem światła gasły, jedno po drugim. Im później, tym samotniej. W jednym z okien paliła się zawsze czerwona lampka, nigdy tego nie sprawdziłam, ale pewnie całą noc. Poza tym było tak, jak we wszystkich miejscach, w których mieszkałam. Bezdźwięczny głęboki sen.
A jednak zawsze ich szukam. Tych jasnych okien. Chociaż jednego, które powie, że nie jestem sama w tej ciszy albo – że wcale nie jest jeszcze tak późno, jak mogłoby się wydawać.