Są ludzie, którzy z zakrętów życia uciekają w pracę i pracą leczą pokiereszowaną duszę. Skutecznie.
Nie ja. Kiedy boli mnie dusza, boli mnie i cierpi wszystko. Nie jestem w stanie zrobić nic. Przerastają mnie rzeczy tak prozaiczne, jak wymyślenie na śniadanie czegoś innego, niż kanapka z serem, zrobienie zakupów, odpisanie na mail.
W pracy kanał. Poza pracą stupor równie nieznośny, w którym radosną twórczość i kreatywność nagle diabli wzięli.
Przez długą chwilę domowy czas odmierzają oglądane po raz enty seriale – od rana do nocy. Odcinek za odcinkiem, sezon za sezonem, szczyt intelektualnego wysiłku.
Mijają tygodnie blogowej ciszy. Przed Chorwacją spotykamy się z Alą i Markiem – ile to już cennych minut Jego lanczu zmarnowało się na sprawdzanie, czy wreszcie coś napisałam? Wypomina mi je żartem niby, ale po raz pierwszy naprawdę czuję się winna. Obiecuję sobie, że po wakacjach wrócę do blogowania.
Prawie mi się udało. Czekają zapisane na brudno kartki 'Dziennika z podróży'.
I rzeczy zawieszone w czasie i przestrzeni, bo ciągle nie wiadomo, co z nimi zrobić.
poniedziałek, 30 września 2013
niedziela, 29 września 2013
KOTKA NA GIGANCIE
Pierwszy telefon zadzwonił w czwartek rano. Ktoś widział Ją w okolicy akademików, jak łapczywie piła wodę
z kałuży. Od tamtej pory pojawia się i znika. Była już w parku, w lesie, nad jeziorkiem, w ruinach, tam, gdzie rosną poziomki, na sąsiednich podwórkach... "To na pewno ten kot" – słyszy enty raz A., od kilku dni biegający między okolicznymi ulicami. "Ten" kot jest jednak po raz kolejny biało-szary i miauczy tak żałośnie, że A. wraca do domu po kocie jedzenie. Przy osiedlu studenckim mieszkają aż dwa biało-czarne, trzeba przyjrzeć się bliżej, żeby stwierdzić, że żaden z nich nie jest Sesją. Ten zauważony przez pana z psem przy boisku też nie.
Dlaczego muszą być wszystkie tak do siebie podobne? Dlaczego, zamiast włóczyć się po ulicach, jak bezdomne psy, czają się po kątach, chowają w dziurach, których wzrok nie sięga? Dlaczego muszą chodzić tymi swoimi drogami i dlaczego muszą być tak trudne do pojęcia?
Dopóki telefon nie przestaje dzwonić, jest nadzieja. Ludzie mile nas zaskakują. Okazuje się nawet, że mamy towarzysza niedoli, ktoś też szuka kotki, zniknęła dzień przed Sesją. Czyżby jakiś sabat kocich czarownic?
Włączamy alarm w samochodzie, trzaskamy balkonowymi drzwiami, nawołujemy co wieczór, bo może usłyszy
i przybiegnie, jak zwykle? Może, kiedy setny raz w ciągu pięciu minut spojrzymy za okno, w końcu tam będzie? Wejdzie do domu i jakby nigdy nic, wskoczy ogrzać się na wzmacniaczu?
Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo się do Niej przywiązałam przez ten rok. Z każdym dniem więcej we mnie strachu, że stało Jej się coś złego. Przecież inaczej byłaby, jak dotąd.
Tymczasem plakat na plakacie. Jest wszędzie. I nigdzie.
Przyszła do nas nie wiadomo skąd. I nie wiadomo gdzie – odeszła.
Minął tydzień.
z kałuży. Od tamtej pory pojawia się i znika. Była już w parku, w lesie, nad jeziorkiem, w ruinach, tam, gdzie rosną poziomki, na sąsiednich podwórkach... "To na pewno ten kot" – słyszy enty raz A., od kilku dni biegający między okolicznymi ulicami. "Ten" kot jest jednak po raz kolejny biało-szary i miauczy tak żałośnie, że A. wraca do domu po kocie jedzenie. Przy osiedlu studenckim mieszkają aż dwa biało-czarne, trzeba przyjrzeć się bliżej, żeby stwierdzić, że żaden z nich nie jest Sesją. Ten zauważony przez pana z psem przy boisku też nie.
Dlaczego muszą być wszystkie tak do siebie podobne? Dlaczego, zamiast włóczyć się po ulicach, jak bezdomne psy, czają się po kątach, chowają w dziurach, których wzrok nie sięga? Dlaczego muszą chodzić tymi swoimi drogami i dlaczego muszą być tak trudne do pojęcia?
Dopóki telefon nie przestaje dzwonić, jest nadzieja. Ludzie mile nas zaskakują. Okazuje się nawet, że mamy towarzysza niedoli, ktoś też szuka kotki, zniknęła dzień przed Sesją. Czyżby jakiś sabat kocich czarownic?
Włączamy alarm w samochodzie, trzaskamy balkonowymi drzwiami, nawołujemy co wieczór, bo może usłyszy
i przybiegnie, jak zwykle? Może, kiedy setny raz w ciągu pięciu minut spojrzymy za okno, w końcu tam będzie? Wejdzie do domu i jakby nigdy nic, wskoczy ogrzać się na wzmacniaczu?
Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo się do Niej przywiązałam przez ten rok. Z każdym dniem więcej we mnie strachu, że stało Jej się coś złego. Przecież inaczej byłaby, jak dotąd.
Tymczasem plakat na plakacie. Jest wszędzie. I nigdzie.
Przyszła do nas nie wiadomo skąd. I nie wiadomo gdzie – odeszła.
Minął tydzień.
Subskrybuj:
Posty (Atom)