art naif festival

Wernisaż VII Art Naif Festiwalu

Ołowiane niebo pozbawia złudzeń – nie zdążę do Szybu Wilson przed deszczem. Kto by tam zabierał ze sobą parasol w słoneczny od rana, czerwcowy dzień? Widmo ulewy goni mnie do samych drzwi galerii, w pośpiechu 
i z ulgą zostawiam za nimi chmurną szarość. 

Tu, gdzie jestem, rządzi kolor. Rzeczywistość zmienia się w senne marzenia, fantasmagorie, a może wcale nie – może świat jest właśnie taki, jak malują go artyści sztuki naiwnej? I szkopuł tylko w tym, żeby czasem spojrzeć na niego oczami dziecka, po dziecięcemu się zachwycić? Zatrzymać na chwilę? Dostrzec drobiazgi, te wszystkie obrazki z codzienności, które są jak ilustracje do bajki o życiu? 

Co roku, kiedy wracam na Art Naif Festiwal, tak samo kręci mi się w głowie od opowieści ze wszystkich stron świata, od kakofonii dźwięków i barw, od melodii miast i wsi, od zmieniających się jak w kalejdoskopie pór roku, scenerii i bohaterów, od latania balonami w różowych chmurach i gonienia kotów po dachach. Taką trochę Alicją się czuję w Krainie Czarów. I przecież nie o artyzm tu chodzi najbardziej, ale o radość, jaką ta sztuka zaraża. Uczę się tutaj pogody.

A na finał dnia w Światowidze nowy film Freda Schepisi, w którym pisarz (Clive Owen) i malarka (Juliette Binoche) toczą ze sobą walkę na słowa i obrazy, dowodząc – każde – wyższości własnej formy wyrazu. 

No właśnie: słowo czy obraz? Ja kiedyś byłam po stronie słów, dzisiaj jestem gdzieś pośrodku. A Wy?

Luigi Zuccante, Francja

Zlatko ŠtrfiČek, Chorwacja

Noel Kapanda, Tanzania

Stephen Lewis, Tanzania

Jacques Vainunska, Izrael

Catherine Janniaud, Francja

Dorothée De Raadt, Francja

Alvaro Gaitan, Nikaragua

Henri Nabole, Burkina Faso

William Gonzalez, Nikaragua

Bibiana Bossicovich, Argentyna

Sylwia Gromacka-Staśko, Polska

Laura Vidra, Argentyna

Navah Porat, Izrael

Henry Dieckmann, Niemcy

Ján KrliČka, Słowacja

Luciana Mariano, Brazylia

Deivison Lima Pereira, Brazylia